Έτσι μας είπε ο GAP (προτιμώ στα αγγλικά, έχει περισσότερες μεταφράσεις), το φθινόπωρο του 2009. Βέβαια, όπως είχε αναρωτηθεί και ο Λαζόπουλος, όταν ο Καραμανλής έλεγε ότι δεν υπάρχουν, τί ήταν, κακός και ενώ υπήρχαν λεφτά δεν ήθελε να τα μοιράσει? Περιμέναμε τον GAP για να τα μοιράσει?
Από τότε ακολουθήσαμε μια τρελή πορεία ως χώρα, που μας έφτασε στο σήμερα, να αναρωτιόμαστε: τελικά οι πολιτικοί βάζουν αποκλειστικά πάνω τον εαυτό τους από όλους μας; Φαίνεται ότι επιλέγουν τη λογική, "αν είναι να πέσουμε εμείς, ας πτωχεύσουμε καλύτερα, μη γίνει καμιά στραβή και οι επόμενοι που έρθουν τα καταφέρουν". Συναίνεση και συναίνεση. Σε τί ακριβώς; Χωρίς προτάσεις; Συναίνεση από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ χωρίς ουσιαστικά να προτείνει κάτι ή να προτείνει συγκυβέρνηση; Συναίνεση από τη ΝΔ, λέγοντας όχι εξ ορισμού; Συναίνεση από την κα Μπακογιάννη, που πρόσφατα ανέφερε στον κο Χατζηνικολάου "δε με απασχολεί το παρελθόν και η κυβέρνηση Καραμανλή, δε με νοιάζει τί έγινε τότε; (μας νοιάζει εμάς Ντόρα). Συναίνεση από το ΛΑΟΣ, από το βασιλιά της κωλοτούμπας; Για τα υπόλοιπα αριστερίζουσα κόμματα, η λέξη αγνοείται, πάνω κάτω το δηλώνουν κιόλας, επιθυμούν την πτώχευση, γιατί μετά με μαγικό τρόπο, ο λαός θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του και θα λυθούν τα προβλήματα με τη μέθοδο της σοβιετικής ένωσης.
Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι το ΠΑΣΟΚ είναι στο 21% και ο πρωθυπουργός αναφέρει "με τη συντριπτική στήριξη του λαού, προχωράμε". Η ΝΔ πανηγυρίζει, γιατί μειώθηκε η διαφορά στη μισή μονάδα, χωρίς να ενδοσκοπεί και να αναρωτιέται πώς καταφέρνει να παραμένει στο 20%, ενώ το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει 20 μονάδες. Τα υπόλοιπα κόμματα κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να μην ανεβάσουν τα ποσοστά τους και πέσει μεγαλύτερο βάρος στους ώμους τους, "δε βαριέσαι αριστερέ και κεντρώε αδερφέ".
Η κα Βουλγαράκη τιμωρείται με 70.000 ευρώ πρόστιμο για το Βατοπαίδι. Αν είχε απομείνει έστω ένας που δεν πίστευε ότι εκεί κάτι υπήρχε, τώρα πια δεν απέμεινε, γιατί ακόμα και αυτή η περίεργη ελληνική δικαιοσύνη, δύσκολα βάζει πρόστιμα. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η ηθική και νόμιμη περίπτωση, από την οποία ξεκίνησε η κατρακύλα της ΝΔ. Από τότε, οι πολιτικοί μας, μας έχουν προσφέρει και άλλες όμορφες ατάκες: μαζί τα φάγαμε, κοπρίτες, λεφτά υπάρχουν (το αγαπημένο μου). Όμως μόνο αυτά μας έχουν προσφέρει.
Σκέφτομαι τί έχει συμβεί τελευταία και στο μυαλό μου, σχεδόν δεν έρχεται ούτε μία μεταρρύθμιση. Τελευταία άνοιξαν και όλα τα επαγγέλματα, πλην των κλειστών, με μια αστεία ανακοίνωση - άνοιγμα (μάθαμε για παράδειγμα ότι το συμπαθέστατο επάγγελμα των γραφείων τελετών, ήταν κλειστό - από τί άραγε;). Παραμένουν κλειστά όλα όσα πρέπει για να συντηρείται ο στρατός του 20% του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ: δικηγόροι, Δ.Χ, συμβολαιογράφοι, συνδικαλιστές. Τώρα που τους ανέφερα, να ενημερώσω τους φίλους της ΓΕΝΟΠ ότι η εμπορική Αθήνα ή τουλάχιστον όσοι μιλάνε μαζί μου, περιμένουν με χαρά να κατεβάσετε τους διακόπτες, για να συναντηθούμε όλοι μαζί στα γραφεία σας, να συζητήσουμε με το δικό σας δημοκρατικό χουντικό τρόπο, τις επιλογές αυτές.
Η οργή στην αγορά είναι τεράστια. Νέες αυξήσεις στο ΦΠΑ, θέλουν να γονατίσουν και τους λοιπούς κλάδους που ίσως κρατιόντουσαν στα πόδια τους. Και όλα αυτά γιατί; Διότι δε θέλουμε να αγγίξουμε το δημόσιο. Αναφέρω ανοικτά τη θέση μου, απολύσεις στο δημόσιο. Είπε ένα νούμερο 150.000 απολύσεις ο Παπακωνσταντίνου και πανικοβλήθηκε η κρατικοδίαιτη Ελλάδα. Φυσικά, κανένας δεν είπε για τους 90.000 που απολύονται μ.ο. τους τελευταίους μήνες, κάθε μήνα από τον ιδιωτικό τομέα. Κανένας δε μιλάει για τις μειώσεις -20%, -30%, -40% που υπάρχουν σε ατομικό επίπεδο σε πολλές επιχειρήσεις που δουλεύουν φίλοι μου και έχουν ΗΔΗ δεχθεί αυτές τις μειώσεις, ούτε για τις πολλές επιχειρήσεις που έχουν κηρύξει στάση πληρωμών στο προσωπικό τους. Καμία σοβαρή προσπάθεια να μειωθούν οι δαπάνες. Απλούστατο συνδικαλιστικό παράδειγμα, έχουν ενωθεί όλα τα ταμεία, αλλά οι κάθε συνδικαλιστές συνεχίζουν απτόητοι τις ξεχωριστές ετήσιες συνεδριάσεις τους, κάτι σαν παράδοση, αφού σαν ξεχωριστά όργανα δεν υπάρχουν πια, ενώ μαθαίνουμε κιόλας ότι απαραίτητη προϋπόθεση για να πάρεις μέρος στις εκδρομές του συνδικαλιστικού ΟΤΕ, πρέπει να έχεις πάρει μέρος σε απεργία.
50 δις από αποκρατικοποιήσεις; Ούτε για ανέκδοτο και το ξέρουν οι δανειστές μας, για αυτό "κλωτσάνε". Θέλει τρομερή προσπάθεια και θέληση και πάλι, ίσως να μη γίνεται να μαζευτούν τόσα χρήματα. Παράλληλα, συνεχίζουμε να μην κόβουμε δαπάνες-σπατάλες και έχουμε και τις φωνές του "το δημόσιο ξέρει να χειριστεί καλύτερα τις επιχειρήσεις". Ποιο δημόσιο όμως, το γερμανικό; Γιατί το ελληνικό σίγουρα όχι. Κομματικές στρατιές κατά κύριο λόγο, που αν κατά τύχη, είναι σε μια κερδοφόρα επιχείρηση, κανένας δεν σκέφτεται να δει σε σχέση με την ιδιωτική αντίστοιχη αγορά, πόσο θα έπρεπε να είναι το εργατικό κόστος, πόσο το περιθώριο κέρδους κ.ο.κ. Και δε μιλάω για τις μεταφορές μόνο, μιλάω για τις εκατοντάδες επιχειρήσεις τηλεφωνίας, ενέργειας κ.α. Δε γίνεται χρηστή κρατική διοίκηση στην Ελλάδα της ατιμωρησίας. Κανένας δεν έχει περάσει τα κάγκελα της φυλακής, όλοι που φάγανε κυκλοφορούν περήφανοι και με θράσος ανάμεσά μας.
Και επειδή, από ό,τι φαίνεται είναι μετρημένες οι ημέρες του GAP, επειδή αυτός το επιλέγει και όχι γιατί τον αναγκάζουν, ως ένας ακόμα ρίψασπις (ο άλλος ήταν ο κος Καραμανλής, που πρωτοτύπησε το 2009, παραδίδοντας για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία την εξουσία, χωρίς να το ζητήσει κανείς - προφανώς από φόβο να αναλάβει την ευθύνη αυτού που έρχεται), ελπίζω και εύχομαι και απαιτώ από τον κο Σαμαρά, που μάλλον έρχεται να κυβερνήσει (εκτός αν έχουμε εντυπωσιακή αλλαγή σκηνικού, με είσοδο επιχειρηματιών), ως ένας από τους τελευταίους "καθαρόαιμους" πρωθυπουργούς, (αφού τα επόμενα χρόνια, αν παραμένουμε στην Ε.Ε, θα έχουμε κεντρική κυβέρνηση), να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν και για την ώρα τα δείγματα είναι διφορούμενα - ναι μεν αλλά και όχι (βήματα μπροστά με Ζάππειο 2 - λεφτά υπάρχουν νο2 όπως είπε και το Ποντίκι χαριτολογώντας, βήματα πίσω όταν κατεβαίνει ουσιαστικά χωρίς ατζέντα για συναίνεση με τον πρωθυπουργό). Ένας συγκεκριμένος φίλος μου θα μου πει πάλι: "Απορώ με σένα Κώστα, που είχες ελπίδες τότε που βγήκε ο Γιωργάκης, ότι μπορεί κάτι να αλλάξει, παρόλο που δεν τον στήριζες, απορώ που και πάλι έχεις ελπίδες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει". Δε γίνεται να μην αλλάξει κάτι, το ποτάμι ποτέ δε γυρίζει πίσω, ελπίζω απλά να μην δυναμώσει κι άλλο η ορμή του και μας πνίξει όλους, δικαίους και αδίκους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου