ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ - ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ ΑΠΑΛΑΧΘΗΚΑΝ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕ ΒΟΥΛΕΥΜΑ

 Σε συνέχεια της μηνυτήριας αναφοράς και της άσκησης ποινικής δίωξης  η υπόθεση πήγε στο συμβούλιο πλημμελειοδικών.
Εκεί την υπόθεση ανέλαβε η Εισαγγελέας Ουρανία Σταθέα...

Το συμβούλιο πλημμελειοδικών όμως διατάσει εκ νέου πραγματογνωμοσύνη από τον Κο Φίσσερ...

και ο Φίσσερ τους κάνει την παρακάτω πραγματογνομωσύνη

Το συμπληρωματικό πόρισμα λοιπόν επιστρέφει στην Εισαγγελέα Ουρανία Σταθέα η οποία δείτε τι απαντά (προσέχτε το ύφος της επιστολής):

 

και κατόπιν αυτού εκδίδεται η απόφαση της Εισαγγελέως:

 



και το παρακάτω απαλλακτικό βούλευμα:

 

ΒΟΥΛΕΥΜΑ

Βούλευμα ονομάζεται η απόφαση Δικαστικού Συμβουλίου στην Ποινική Δικονομία. Στη διαδικασία ενώπιον Δικαστικών Συμβουλίων δεν ισχύει η αρχή της δημοσιότητας, γι’ αυτό και κατά κανόνα τα βουλεύματα δε δημοσιεύονται, απλά εκδίδονται. Στο πλαίσιο της ποινικής προδικασίας, αφού ο ανακριτής ολοκληρώσει το έργο του, το δικαστικό συμβούλιο αποφασίζει μετά από πρόταση του εισαγγελέα την περάτωση της ανάκρισης και αν από τα συλλεγέντα στοιχεία προκύπτουν επαρκείς ενδείξεις για την παραπομπή του κατηγορουμένου σε δίκη ή όχι. Ανάλογα ονομάζεται το βούλευμα που εκδίδεται παραπεμπτικό ή απαλλακτικό.

Κατά των βουλευμάτων επιτρέπεται η άσκηση ενδίκων μέσων. Κατά του βουλεύματος του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών μπορεί να ασκηθεί έφεση ενώπιον του Συμβουλίου Εφετών ή αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου. Κατά των βουλευμάτων του Συμβουλίου Εφετών μπορεί να ασκηθεί αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου, ο οποίος αποφασίζει και αυτός σε συμβούλιο. Επειδή όμως το Δκαστικό Συμβούλιο αποφασίζει συνήθως για διαδικαστικά ζητήματα ή για την παραπομπή της υπόθεσης σε δικαστήριο (δε δικάζει δηλαδή το ίδιο την υπόθεση), τα ένδικα μέσα είναι περιορισμένα, για να μην επιμηκύνεται υπέρμετρα η προδικασία. Τα βουλεύματα που επιλύουν διαφορές που ανακύπτουν κατά την ανάκριση ονομάζονται παρεμπίπτοντα και κατά αυτών δεν χωρεί έφεση ή αναίρεση. Κατά των οριστικών βουλευμάτων του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών που αποφασίζουν την παραπομπή του κατηγορουμένου σε δίκη ή όχι μπορεί να ασκηθεί έφεση μόνο αν αφορούν κακούργημα. Έφεση μπορεί να ασκήσει ο κατηγορούμενος, ο εισαγγελέας ή ο πολιτικώς ενάγων (το θύμα του εγκλήματος). Το ίδιο ισχύει και για την αναίρεση κατά βουλευμάτων, μόνο που αυτήν μπορούν να την ασκήσουν μόνο ο κατηγορούμενος ή ο εισαγγελέας.

Ο εισαγγελέας Εφετών έχει δικαίωμα να ασκήσει έφεση κατά όλων των βουλευμάτων όλων των ειδών (οριστικών και παρεμπιπτόντων και ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του εγκλήματος που αφορούν) και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αναίρεση κατά όλων των βουλευμάτων όλων των ειδών.

ΑΝΑΙΡΕΣΗ

Η αναίρεση και στις τρεις δικαιοδοσίες (πολιτική, ποινική, διοικητική) έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Επιτρέπεται μόνο κατά τελεσιδίκων αποφάσεων, αποφάσεων δηλαδή κατά των οποίων δεν χωρεί πλέον έφεση (στις πολιτικές αποφάσεις και ανακοπή ερημοδικίας). Μια απόφαση είναι τελεσίδικη είτε επειδή ο νόμος δεν προβλέπει δυνατότητα έφεσης (π.χ. μικροδιαφορές) είτε όταν έχει εκδοθεί κατ’ έφεσιν, οπότε δεν χωρεί δεύτερη έφεση (κανόνας της άπαξ ασκήσεως των ενδίκων μέσων).

Με την αναίρεση επιδιώκεται ο έλεγχος της προσβαλλόμενης απόφασης για νομικές πλημμέλειες. Έτσι στην αναιρετική δίκη δεν ελέγχονται τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, παρά θεωρούνται δεδομένα έτσι όπως τα δέχτηκε το δικαστήριο της ουσίας. Στην αναιρετική δίκη δεν υπάρχει αποδεικτική διαδικασία (μάρτυρες κλπ.) ούτε εξετάζονται πραγματικοί ισχυρισμοί (αν όντως συνέβη κάτι, αν τα μέρη λένε την αλήθεια κλπ.). Ο έλεγχος περιορίζεται μόνο στο αν το εκδόν την προσβαλλόμενη απόφαση δικαστήριο με βάση τα πραγματικά περιστατικά που δέχτηκε ως ισχύοντα (και τα οποία δεν αμφισβητούνται πλέον) εφάρμοσε σωστά τον νόμο. Ελέγχεται δηλαδή αν τα πραγματικά περιστατικά υπήχθησαν στον σωστό κανόνα δικαίου. Στην αναιρετική δίκη ελέγχεται η εφαρμογή των νόμων τόσο του ουσιαστικού όσο και του δικονομικού δικαίου (των κανόνων της διαδικασίας).

Γι’ αυτό και το δικαστήριο που εκδικάζει την αναίρεση ονομάζεται ακυρωτικό (επειδή δεν μπορεί να δικάσει παρά μόνο να ακυρώσει απόφαση άλλου δικαστηρίου) σε αντιδιαστολή με τα δικαστήρια που δικάζουν την υπόθεση σε όλη της την έκταση, τα οποία ονομάζονται δικαστήρια ουσίας. Αν το ακυρωτικό κάνει την αναίρεση δεκτή, εξαφανίζει την προσβαλλόμενη απόφαση και αναπέμπει την υπόθεση στο δικαστήριο της ουσίας, προκειμένου να την ξαναδικάσει με νέα σύνθεση (άλλους δικαστές). Σε εξαιρετικές περιπτώσεις που η διόρθωση του νομικού σφάλματος δεν απαιτεί νέα δίκη μπορεί να κρατήσει και το ακυρωτικό την υπόθεση και να εκδώσει το ίδιο απόφαση.

Ο διάδικος που ασκεί την αναίρεση ονομάζεται αναιρεσείων. Ο αναιρεσείων είναι λογικά ο ηττηθείς διάδικος στο προηγούμενο δικαστήριο. Ο διάδικος υπέρ του οποίου ήταν η προσβαλλόμενη απόφαση και κατά του οποίου στρέφεται τώρα η αναίρεση ονομάζεται αναιρεσίβλητος.

Σκοπός της αναίρεσης, εκτός από τη διόρθωση δικαστικών σφαλμάτων, είναι η ενοποίηση της νομολογίας, η εξασφάλιση με άλλα λόγια της ενιαίας εφαρμογής του δικαίου από όλα τα δικαστήρια. Γι' αυτό και όλες οι αναιρέσεις σε κάθε κλάδο της δικαιοσύνης (πολιτικό, ποινικό, διοικητικό) δικάζονται από ένα δικαστήριο, το ανώτατο δικαστήριο του οικείου κλάδου.

Ειδική περίπτωση αναίρεσης είναι η αναίρεση υπέρ του νόμου.

[Επεξεργασία] Αρμόδιο δικαστήριο Οι αναιρέσεις κατά αποφάσεων πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων δικάζονται από τον Άρειο Πάγο, ενώ οι αναιρέσεις κατά αποφάσεων διοικητικών δικαστηρίων από το Συμβούλιο της Επικρατείας

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ...