Απόσπασμα από άρθρο του Βαρουφάκη...

Το κλασικό παράδειγμα μιας τέτοιας σύγκρουσης προσωπικού και συλλογικού συμφέροντος που δίνω στους φοιτητές μου έχει ως εξής: Έστω, τους λέω, ότι σας δίνω τη δυνατότητα άμεσης και αυτόματης βαθμολόγησης του εξαμήνου σας, ζητώντας από τον καθένα να γράψει σε ένα χαρτί το όνομά του, τον αριθμό μητρώου του κι έναν (ολόκληρο) αριθμό μεταξύ του 1 και του 9 (συμπεριλαμβανομένων των 1 και 9).

Κατόπιν, θα πάρω τον μέσο όρο των αριθμών που επιλέξατε, έστω Μ.Ο., και θα βαθμολογήσω τον καθένα σας με την εξής φόρμουλα: πολλαπλασιάζω το 11 με τον Μ.Ο. και αφαιρώ τον αριθμό που επιλέξατε. Κατόπιν, διαιρώ διά 10 και βρίσκω τον βαθμό σας. Είναι προφανές ότι αν όλοι οι φοιτητές επιλέξουν τον αριθμό 9, ο καθένας τους θα αριστεύσει, λαμβάνοντας βαθμό 9 (Μ.Ο.=9, 11Χ9=99 μείον το 9 που επέλεξε = 90, διά 10 = 9). Αντίστοιχα, αν όλοι επιλέξουν το 6, θα πάρουν όλοι 6, αν όλοι επιλέξουν το 3, θα πάρουν όλοι 3 κ.ο.κ.

Ερώτημα: Δεδομένου ότι όλοι θα αρίστευαν αν ο καθένας τους επέλεγε το 9, τι συμφέρει τον καθένα να κάνει; Έστω ότι σε μία τάξη εκατό φοιτητών ο Φώτης προσδοκά ότι όλοι οι συμφοιτητές του θα επιλέξουν το 9. Τι θα συμβεί αν εκείνος επιλέξει έναν μικρότερο αριθμό, π.χ. το 1; Τότε ο μέσος όρος Μ.Ο. θα ισούται με 8,92 (9Χ99+1 διά 100) και ο Φώτης θα βαθμολογηθεί με 9,712 (=11Χ8,92-1), δηλαδή με 10, όταν οι υπόλοιποι συμφοιτητές του θα βαθμολογηθούν με 8,912 (=11Χ8,92-9), δηλαδή με 9. Άρα, αν ο Φώτης θεωρεί ότι όλοι οι άλλοι θα επιλέξουν τον αριθμό 9, εκείνον τον συμφέρει να επιλέξει τον αριθμό... 1 (καθώς έτσι θα λάβει το μοναδικό δεκάρι της τάξης). Το ίδιο, όμως, ισχύει αν προσδοκά ότι όλοι οι συμφοιτητές του θα επιλέξουν τον αριθμό 1: και πάλι τον συμφέρει να επιλέξει τον αριθμό 1 (καθώς οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα τον σπρώξει σε βαθμό κάτω του ενός).

Όπερ μεθερμηνευόμενον, ό,τι αριθμό και να προσδοκά ο Φώτης ότι θα επιλέξουν οι συμφοιτητές του το στενό συμφέρον του είναι να επιλέξει τη μονάδα. Όμως –κι αυτό είναι το κλειδί της υπόθεσης–, αν κάτι τέτοιο ισχύει για τον Φώτη, τότε ισχύει για όλους τους φοιτητές. Έτσι, όλοι τους επιλέγουν, με απόλυτη επίγνωση του στενού τους συμφέροντος, τον αριθμό 1 και όλοι τους «κόβονται» με 1, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να αριστεύσουν (επιλέγοντας το 9). Να, λοιπόν, πώς είναι λογικά εφικτό όλοι οι Πρόεδροι, πρωθυπουργοί και υπουργοί Οικονομικών να επιλέγουν μια πολιτική (λιτότητας τώρα, απόλυτης ταύτισης με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο προ του 2008) που είναι μεν συλλογικά καταστροφική, αλλά κανένας τους δεν τολμά να απεμπολήσει, παρόλο που το γνωρίζουν.

Τίποτε από τα παραπάνω δεν αποδεικνύει ότι η λιτότητα είναι εσφαλμένη οικονομική πολιτική στο πλαίσιο της κρίσης. Αυτό που αποδεικνύει είναι ότι, ναι, είναι απόλυτα θεμιτό να σφάλλουν συλλογικά και κατ’ εξακολούθηση όλοι οι ηγέτες της Δύσης, υιοθετώντας τη γενικευμένη λιτότητα που παρατηρούμε όπου στρέψουμε τα μάτια μας.